Σε πολύ σοβαρές καταγγελίες για την κατάσταση που επικρατούσε στην ΕΡΤ τα τελευταία 4,5 χρόνια επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, προχωρούν με παρεμβάσεις τους οι δημοσιογράφοι Θανάσης Αυγερινός και Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης.
Με αφορμή το χθεσινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Αυγής» όπου η εφημερίδα συνέκρινε την κυβέρνηση Μητσοτάκη με το καθεστώς της Βόρειας Κορέας κάνοντας λόγο για πλήρη έλεγχο της νέας κυβέρνησης στην ΕΡΤ και ΑΠΕ, οι δυο δημοσιογράφοι καταγγέλλουν περιστατικά και τακτικές κατά τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο δημοσιογράφος Θανάσης Αυγερινός σε ανάρτησή του στο Facebook καταγγέλλει ότι τον απέλυσαν για να προσλάβουν κάποιον «κομματικό εκλεκτό», ο οποίος, όπως γράφει ο δημοσιογράφος, δεν έχει γράψει από το 2015 πάνω από 10-20 κείμενα.
«Ποτέ δεν είχε πέσει το Πρακτορείο τόσο χαμηλά σε κομματικό έλεγχο των ειδήσεων, σε απόκρυψη, κατασκευή ή αλλοίωσή τους κατά πώς βόλευε το τότε κυβερνητικό αφήγημα», γράφει ο επί χρόνια ανταποκριτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων στη Μόσχα.
Συγκεκριμένα ο Θανάσης Αυγερινός αναφέρει: «Στα οκτώ και πλέον χρόνια, που εργάστηκα ως ανταποκριτής του ΑΠΕ στη Μόσχα μέχρι να απολυθώ από τον Μ.Ψύλο το 2015, ποτέ δεν είχε πέσει το Πρακτορείο τόσο χαμηλά σε κομματικό έλεγχο των ειδήσεων, σε απόκρυψη, κατασκευή ή αλλοίωσή τους κατά πώς βόλευε το τότε κυβερνητικό αφήγημα. Λίγους μήνες μετά την απόλυσή μου ο Ψύλος διαπίστευσε στο ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών τον κομματικό εκλεκτό, που παραμένει ως και σήμερα διαπιστευμένος, χωρίς να έχει γράψει πάνω από 10-20 ανταποκρίσεις στη ροή του Πρακτορείου όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια!».
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης, σε άρθρο του με τίτλο «Υπαγόρευαν τις ειδήσεις τηλεφωνικά σε ΑΠΕ και ΕΡΤ!», καταγγέλλει ότι τα τελευταία 4,5 χρόνια οι δημοσιογράφοι σε ΑΠΕ και ΕΡΤ «υπέστησαν την πιο φασιστική ποδηγέτηση από τον Νίκο Παππά, alter ego του τέως πρωθυπουργού».
Συγκεκριμένα αναφέρει ότι: «Οι άνθρωποι που υπαγόρευαν από το τηλέφωνο στους δημοσιογράφους τι να γράφουν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και στην ΕΡΤ τα τελευταία 4,5 χρόνια έχουν το θράσος να μιλάνε για Βόρεια Κορέα που επιβάλλεται στον τομέα της ενημέρωσης! Τελικώς, ο θρασύς δεν γίνεται ποτέ κανονικός άνθρωπος. Και η μόνη αποτελεσματική αντιμετώπιση είναι η παράδοσή του στη λήθη. Η εμπλοκή με τέτοιους ανθρώπους λερώνει τη δημοσιογραφία και τη δημοκρατία.
Αναφέρομαι στην αντίδραση της εφημερίδας «Αυγή», αλλά και σε άλλα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ για την ένταξη του ΑΠΕ και της ΕΡΤ στην αρμοδιότητα του πρωθυπουργικού γραφείου. Η υποκρισία περισσεύει. Για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, σαν εκείνα της περιόδου 2000-2008, τα δύο αυτά κρατικά Μέσα λειτουργούσαν υπό την εποπτεία του πρωθυπουργικού γραφείου. Περισσότερο σαν φερέφωνα της κυβέρνησης παρά σαν ανεξάρτητα ειδησεογραφικά Μέσα. Με αποκορύφωμα την 5ετία 2015- 2019, που και τα δύο Μέσα υπέστησαν την πιο φασιστική ποδηγέτηση από τον Νίκο Παππά, alter ego του τέως πρωθυπουργού.
Οι πολίτες δεν ξέρουν ότι την περίοδο 2000-2008 οι διευθυντές των δύο Μέσων έκλειναν το τηλέφωνο σε υπουργούς που έπαιρναν για να διαμαρτυρηθούν ή για να ζητήσουν μια υπέρβαση! Και οι πολίτες δεν ξέρουν ότι την περίοδο Νίκου Παππά οι γκαουλάιτερ της κυβέρνησης ΥΠΑΓΟΡΕΥΑΝ τις ειδήσεις όπως τις ήθελαν να μεταδοθούν στους δημοσιογράφους! Ακριβώς όπως ΜΟΝΟ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ γινόταν.
Ακόμα και την εποχή του Βαγγέλη Μπίστικα επί κυβέρνησης Κ Καραμανλή και επί Άγγελου Στάγγου και Γιώργου Ρωμαίου μετά το 1998 οι διευθυντές ήταν διευθυντές και όχι τσουτσέκια της κυβέρνησης όπως επί της τελευταίας πρώτης φοράς φασιστεράς. Κι αυτό μπορεί να το βεβαιώσει καθένας από τους εκατοντάδες ευσυνείδητους δημοσιογράφους που εργάστηκαν στο ΑΠΕ και στην ΕΡΤ. Επειδή εδώ ήμασταν και ξέρουμε.
Αλλά, και οι δημοσιογράφοι έχουν τεράστια ευθύνη για όλη αυτή την κατάντια. Και των περιόδων του παρελθόντος, που η καθημερινή παρέμβαση ήταν κανόνας, αν και σε πιο ήπιους τόνους από το φασιστικό παρακράτος Παππά. Έχουν ευθύνη και συλλογικά σαν όργανα του ΑΠΕ και της ΕΡΤ και συνδικαλιστικά σαν μέλη των Ενώσεων Συντακτών.
Γιατί η δημοσιογραφία είναι ΜΙΑ. Δεν είναι κρατική και ιδιωτική. Ούτε κομματική και ακομμάτιστη. Είναι πληροφόρηση και ανάλυση στην υπηρεσία του πολίτη. Και το κριτήριο είναι ΕΝΑ: Η ανεξάρτητη από παρωπίδες απόδοση των γεγονότων. Μ αυτό το κριτήριο η λειτουργία της δημοσιογραφίας δεν μπορεί να υπάγεται σε κυβερνητικά όργανα. Δεν μπορεί να παρακολουθείται και να υπαγορεύεται από κυβερνητικά όργανα. Ούτε να κρίνεται από κρατικά και κυβερνητικά όργανα.
Τα υπουργεία Τύπου είναι προσβολή για τη δημοσιογραφία και τη δημοκρατία. Είναι προσβολή για τους ίδιους τους πολίτες και τον σεβασμό στην κρίση τους. Και στην ελευθερία να πιστεύει καθένας ό,τι θέλει. Και να απολαμβάνει μιας πολυφωνικής διάστασης των πραγμάτων στα πλαίσια της μίας και μοναδικής πραγματικής δημοσιογραφίας. Της Αδέσμευτης.
Επειδή τα δημόσια Μέσα είναι ευαίσθητες πηγές πληροφόρησης, που κάθε ηθελημένηή αθέλητη παρασπονδία μπορεί να έχει επιπτώσεις στην εξωτερική πολιτική, στην άμυνα και στην οικονομία, οι κυβερνήσεις παγκοσμίως ελέγχουν τους επικεφαλής τους. Αλλά, άλλο πράγμα είναι να ελέγχει κανείς τους υπεύθυνους για το αν κάνουν σωστά την ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ δημοσιογραφική τους δουλειά και άλλο να είναι οι επικεφαλής εγκάθετοι και δικτάτορες επί των δημοσιογράφων και των ειδήσεων.
Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα δεν έχουν υπερασπιστεί ποτέ σθεναρά το δικαίωμά τους να εργάζονται χωρίς πάτρωνα πάνω από το κεφάλι τους. Ούτε έχουν ξεσηκωθεί για την επιβολή που υποστήκαν τις περιόδους Κουτσόγιωργα και Παππά, τις πιο σκοτεινές στην ιστορία της φασιστικής διακυβέρνησης των κρατικών Μέσων.
Ακόμα πιο θλιβερό, τα κατ όνομα αριστερά Μέσα δεν ενοχλήθηκαν ποτέ και δεν αντέδρασαν ποτέ στο όνομα της ελευθερίας και της δημοσιογραφίας, που είναι προπύργιο Δημοκρατίας, στην ύπαρξη υπουργείων Τύπου και στην ποδηγέτηση των ειδήσεων στα κρατικά Μέσα από κυβερνητικούς εγκάθετους. Μιλιά. Τσιμουδιά. Κυρίως στην ακραία περίοδο Παππά. Δεν ήξεραν ότι οι ειδήσεις υπαγορεύονται τηλεφωνικά στους δημοσιογράφους; Ή δεν πείραζε επειδή ήταν οι «δικοί τους» γκαουλάιτερ που υπαγόρευαν;
Οι δημοσιογράφοι, έστω και σήμερα, έχουν την ευκαιρία να ζητήσουν από τη σημερινή κυβέρνηση να μετατρέψει τα κρατικά Μέσα σε Δημόσια από κυβερνητικά. Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή το έκαναν σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει και καλύτερα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μοιάζει με χώρα υπό τριτοκοσμικό καθεστώς στο θέμα αυτό. Ούτε οι δημοσιογράφοι να είναι διαρκώς οσφυοκάμπτες.
Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ δημόσιων Μέσων και κυβερνητικών Μέσων. Τα δημόσια Μέσα ανήκουν σε όλο το λαό. Η ανεξάρτητη επαγγελματική πολυφωνία τους εξασφαλίζει την αντιπροσώπευση όλων των απόψεων και των οπτικών γωνιών. Τα κυβερνητικά Μέσα ανήκουν μόνο στο κόμμα που κυβερνάει. Και μοιάζουν με τα κομματικά Μέσα, που ανήκουν μόνο στους οπαδούς τους. Όπου δεν υπάρχουν ειδήσεις. Υπάρχουν οι οπαδικές παρωπίδες μιάς φανατικής οπτικής. Ό πως στη Βόρεια Κορέα. Ή στήν «Αυγή» της τελευταίας 5ετίας για παράδειγμα».
To πρωτοσέλιδο της Αυγής
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης, σε άρθρο του με τίτλο «Υπαγόρευαν τις ειδήσεις τηλεφωνικά σε ΑΠΕ και ΕΡΤ!», καταγγέλλει ότι τα τελευταία 4,5 χρόνια οι δημοσιογράφοι σε ΑΠΕ και ΕΡΤ «υπέστησαν την πιο φασιστική ποδηγέτηση από τον Νίκο Παππά, alter ego του τέως πρωθυπουργού».
Συγκεκριμένα αναφέρει ότι: «Οι άνθρωποι που υπαγόρευαν από το τηλέφωνο στους δημοσιογράφους τι να γράφουν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και στην ΕΡΤ τα τελευταία 4,5 χρόνια έχουν το θράσος να μιλάνε για Βόρεια Κορέα που επιβάλλεται στον τομέα της ενημέρωσης! Τελικώς, ο θρασύς δεν γίνεται ποτέ κανονικός άνθρωπος. Και η μόνη αποτελεσματική αντιμετώπιση είναι η παράδοσή του στη λήθη. Η εμπλοκή με τέτοιους ανθρώπους λερώνει τη δημοσιογραφία και τη δημοκρατία.
Αναφέρομαι στην αντίδραση της εφημερίδας «Αυγή», αλλά και σε άλλα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ για την ένταξη του ΑΠΕ και της ΕΡΤ στην αρμοδιότητα του πρωθυπουργικού γραφείου. Η υποκρισία περισσεύει. Για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, σαν εκείνα της περιόδου 2000-2008, τα δύο αυτά κρατικά Μέσα λειτουργούσαν υπό την εποπτεία του πρωθυπουργικού γραφείου. Περισσότερο σαν φερέφωνα της κυβέρνησης παρά σαν ανεξάρτητα ειδησεογραφικά Μέσα. Με αποκορύφωμα την 5ετία 2015- 2019, που και τα δύο Μέσα υπέστησαν την πιο φασιστική ποδηγέτηση από τον Νίκο Παππά, alter ego του τέως πρωθυπουργού.
Οι πολίτες δεν ξέρουν ότι την περίοδο 2000-2008 οι διευθυντές των δύο Μέσων έκλειναν το τηλέφωνο σε υπουργούς που έπαιρναν για να διαμαρτυρηθούν ή για να ζητήσουν μια υπέρβαση! Και οι πολίτες δεν ξέρουν ότι την περίοδο Νίκου Παππά οι γκαουλάιτερ της κυβέρνησης ΥΠΑΓΟΡΕΥΑΝ τις ειδήσεις όπως τις ήθελαν να μεταδοθούν στους δημοσιογράφους! Ακριβώς όπως ΜΟΝΟ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ γινόταν.
Ακόμα και την εποχή του Βαγγέλη Μπίστικα επί κυβέρνησης Κ Καραμανλή και επί Άγγελου Στάγγου και Γιώργου Ρωμαίου μετά το 1998 οι διευθυντές ήταν διευθυντές και όχι τσουτσέκια της κυβέρνησης όπως επί της τελευταίας πρώτης φοράς φασιστεράς. Κι αυτό μπορεί να το βεβαιώσει καθένας από τους εκατοντάδες ευσυνείδητους δημοσιογράφους που εργάστηκαν στο ΑΠΕ και στην ΕΡΤ. Επειδή εδώ ήμασταν και ξέρουμε.
Αλλά, και οι δημοσιογράφοι έχουν τεράστια ευθύνη για όλη αυτή την κατάντια. Και των περιόδων του παρελθόντος, που η καθημερινή παρέμβαση ήταν κανόνας, αν και σε πιο ήπιους τόνους από το φασιστικό παρακράτος Παππά. Έχουν ευθύνη και συλλογικά σαν όργανα του ΑΠΕ και της ΕΡΤ και συνδικαλιστικά σαν μέλη των Ενώσεων Συντακτών.
Γιατί η δημοσιογραφία είναι ΜΙΑ. Δεν είναι κρατική και ιδιωτική. Ούτε κομματική και ακομμάτιστη. Είναι πληροφόρηση και ανάλυση στην υπηρεσία του πολίτη. Και το κριτήριο είναι ΕΝΑ: Η ανεξάρτητη από παρωπίδες απόδοση των γεγονότων. Μ αυτό το κριτήριο η λειτουργία της δημοσιογραφίας δεν μπορεί να υπάγεται σε κυβερνητικά όργανα. Δεν μπορεί να παρακολουθείται και να υπαγορεύεται από κυβερνητικά όργανα. Ούτε να κρίνεται από κρατικά και κυβερνητικά όργανα.
Τα υπουργεία Τύπου είναι προσβολή για τη δημοσιογραφία και τη δημοκρατία. Είναι προσβολή για τους ίδιους τους πολίτες και τον σεβασμό στην κρίση τους. Και στην ελευθερία να πιστεύει καθένας ό,τι θέλει. Και να απολαμβάνει μιας πολυφωνικής διάστασης των πραγμάτων στα πλαίσια της μίας και μοναδικής πραγματικής δημοσιογραφίας. Της Αδέσμευτης.
Επειδή τα δημόσια Μέσα είναι ευαίσθητες πηγές πληροφόρησης, που κάθε ηθελημένηή αθέλητη παρασπονδία μπορεί να έχει επιπτώσεις στην εξωτερική πολιτική, στην άμυνα και στην οικονομία, οι κυβερνήσεις παγκοσμίως ελέγχουν τους επικεφαλής τους. Αλλά, άλλο πράγμα είναι να ελέγχει κανείς τους υπεύθυνους για το αν κάνουν σωστά την ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ δημοσιογραφική τους δουλειά και άλλο να είναι οι επικεφαλής εγκάθετοι και δικτάτορες επί των δημοσιογράφων και των ειδήσεων.
Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα δεν έχουν υπερασπιστεί ποτέ σθεναρά το δικαίωμά τους να εργάζονται χωρίς πάτρωνα πάνω από το κεφάλι τους. Ούτε έχουν ξεσηκωθεί για την επιβολή που υποστήκαν τις περιόδους Κουτσόγιωργα και Παππά, τις πιο σκοτεινές στην ιστορία της φασιστικής διακυβέρνησης των κρατικών Μέσων.
Ακόμα πιο θλιβερό, τα κατ όνομα αριστερά Μέσα δεν ενοχλήθηκαν ποτέ και δεν αντέδρασαν ποτέ στο όνομα της ελευθερίας και της δημοσιογραφίας, που είναι προπύργιο Δημοκρατίας, στην ύπαρξη υπουργείων Τύπου και στην ποδηγέτηση των ειδήσεων στα κρατικά Μέσα από κυβερνητικούς εγκάθετους. Μιλιά. Τσιμουδιά. Κυρίως στην ακραία περίοδο Παππά. Δεν ήξεραν ότι οι ειδήσεις υπαγορεύονται τηλεφωνικά στους δημοσιογράφους; Ή δεν πείραζε επειδή ήταν οι «δικοί τους» γκαουλάιτερ που υπαγόρευαν;
Οι δημοσιογράφοι, έστω και σήμερα, έχουν την ευκαιρία να ζητήσουν από τη σημερινή κυβέρνηση να μετατρέψει τα κρατικά Μέσα σε Δημόσια από κυβερνητικά. Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή το έκαναν σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει και καλύτερα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μοιάζει με χώρα υπό τριτοκοσμικό καθεστώς στο θέμα αυτό. Ούτε οι δημοσιογράφοι να είναι διαρκώς οσφυοκάμπτες.
Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ δημόσιων Μέσων και κυβερνητικών Μέσων. Τα δημόσια Μέσα ανήκουν σε όλο το λαό. Η ανεξάρτητη επαγγελματική πολυφωνία τους εξασφαλίζει την αντιπροσώπευση όλων των απόψεων και των οπτικών γωνιών. Τα κυβερνητικά Μέσα ανήκουν μόνο στο κόμμα που κυβερνάει. Και μοιάζουν με τα κομματικά Μέσα, που ανήκουν μόνο στους οπαδούς τους. Όπου δεν υπάρχουν ειδήσεις. Υπάρχουν οι οπαδικές παρωπίδες μιάς φανατικής οπτικής. Ό πως στη Βόρεια Κορέα. Ή στήν «Αυγή» της τελευταίας 5ετίας για παράδειγμα».
To πρωτοσέλιδο της Αυγής