Μόνο αηδία μπορούν να προκαλέσουν εν έτει 2014, όλα όσα διαδραματίστηκαν στο γήπεδο της Παρτιζάν στο Βελιγράδι, στον ποδοσφαιρικό αγώνα της Σερβίας με την Αλβανία. Ακραίοι Αλβανοί εθνικιστές πυροδότησαν το ήδη τεταμένο κλίμα με ένα ελικοπτεράκι το οποίο ανέμιζε την σημαία της «Μεγάλης Αλβανίας» που περιελάμβανε εδάφη και της Ελλάδας. Και σειρά είχαν οι γροθιές...
Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν ήδη τεταμένη. Οι Αλβανοί είχαν μεταβεί στην Σερβία διαμαρτυρόμενοι επειδή δεν είχαν φιλάθλους, αλλά και οι Σέρβοι τους ανέμεναν με άγριες διαθέσεις. Μέχρι το 41ο λεπτό όλα κύλησαν ομαλά με την ατμόσφαιρα να είναι καυτοί αλλά πάντα στα πλαίσια ενός σημαντικού αγώνας. Μέχρι να κάνουν την προβοκάτσια τους οι Αλβανοί εθνικιστές.
Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε πάνω από τον αγωνιστικό χώρο ένα τηλεκατευθυνόμενο ελικοπτεράκι το οποίο ανέμιζε μία σημαία στην οποία απεικονιζόταν η δήθεν «Μεγάλη Αλβανία» στην οποία συμπεριλαμβάνονταν όχι μόνο σερβικά και σκοπιανικά εδάφη αλλά και ελληνικά! Οι Σέρβοι δεν ήθελαν πολύ. Δύο παίκτες άρπαξαν την σημαία, την αποκόλλησαν από το ελικοπτεράκι και την κατέβασαν με το γήπεδο να σείεται από τις επευφημίες.
Ωστόσο το περιστατικό δεν έμελλε να σταματήσει εκεί. Σαν να μην αντιλαμβάνονταν τι συμβαίνει, και πού βρίσκονται, οι Αλβανοί ποδοσφαιριστές «θίχτηκαν» και όρμησαν στους Σέρβους οι οποίοι είχαν στα χέρια τους την προκλητική και αλυτρωτική σημαία. Τους έσπρωξαν, τους έβρισαν και πήραν την σημαία στα χέρια τους αφού πρώτα είχαν ανταλλάξει μαζί τους μερικές μπουνιές. Προφανέστατα ήθελαν να προφυλάξουν το εθνικιστικό λάβαρο, ξεχνώντας έτσι πως είναι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και όχι οπαδοί τάσεων αποσταθεροποίησης για την βαλκανική γειτονιά.
Οι Σέρβοι οπαδοί ξεσηκώθηκαν. Ορισμένοι από αυτούς εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και ξυλοκόπησαν τους Αλβανούς ποδοσφαιριστές οι οποίοι ωστόσο δεν κατέφυγαν στα αποδυτήρια. Ανταπέδιδαν τις μπουνιές και κρατούσαν την σημαία στα χέρια τους. Τελικά και μπροστά στον κίνδυνο γενικευμένου λιντζαρίσματος καθώς ολοένα και περισσότεροι Σέρβοι εισέβαλλαν στον γήπεδο οι Αλβανοί συντεταγμένα προχώρησαν προς τα αποδυτήρια δεχόμενοι πέτρες, καθίσματα και κάθε είδους αντικείμενο στο κεφάλι τους.
Η περιβόητη «σημαία» περιλαμβάνει την Ήπειρο, την Δυτική Μακεδονία και την Κέρκυρα! Το εξοργιστικό είναι πως η ελληνική έκταση η οποία απεικονίζεται στον χάρτη, είναι πολύ μεγαλύτερη από την λεγόμενη «Τσαμουριά», εδάφη της Ηπείρου που παραδοσιακά, αλβανικές εθνικιστικές καρικατούρες διεκδικούσαν και ζητούσαν την ενσωμάτωσή τους στον αλβανικό εθνικό κορμό.
Ποιοι είναι οι δύο άνδρες που απεικονίζονται στην σημαία της Μεγάλης Αλβανίας
Και μόνον από την επιλογή των προσώπων που απεικονίζονται δεξιά και αριστερά του χάρτη της «Μεγάλης Αλβανίας» καταλαβαίνει κανείς τους σκοπούς και τους σχεδιασμούς των εμπνευστών του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού.
Στα δεξιά της «σημαίας» της «Μεγάλης Αλβανίας» απεικονίζεται ο Ισμαήλ Κεμάλ Μπέι Βλόρα. Ο Ισμαήλ Κεμάλ ήταν ο ιδρυτής του Αλβανικού Κράτους και ο πρώτος πρωθυπουργός της Αλβανίας (1912-1914). Γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου του 1844 στην Αυλώνα και συνάμα ο πρώτος Αλβανός πολιτικός που υπέγραψε την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αλβανίας. Αυτή οδήγησε στο τέλος της 500ετούς κατοχής της Αλβανίας από τους Οθωμανούς. Πέθανε στην Ιταλία στις 24 Ιανουαρίου του 1919. Η μορφή του διακρίνεται στην μπροστινή πλευρά του αλβανικού χαρτονομίσματος των 200 λεκ της περιόδου 1992–1996 και του χαρτονομίσματος των 500 λεκ, το οποίο τυπώνεται από το 1996.
Ο Ισα Μπολετίνι (απεικονίζεται στο αριστερό μέρος της σημαίας) γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1864 στο χωριό Μπολετίν κοντά στη Μιτρόβιτσα. Ηταν Αλβανός εθνικιστής και αντάρτης και αποτελεί σημαντική φιγούρα των Αλβανών εθνικιστών. Το 1902, διορίστηκε επικεφαλής της προσωπικής «αλβανικής φρουράς» του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ Β' στην Κωνσταντινούπολη, με τον τίτλο του μπέη. Ο Μπολετίνι ήταν ένας από τους ηγέτες της αλβανικής εξέγερσης του 1910 στο Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου και αποτελεί μια σημαντική προσωπικότητα του αλβανικού αγώνα εναντίον των Οθωμανών. Ως επικεφαλής Αλβανών επαναστατών, κατέλαβε τον Αύγουστο του 1912 τα Σκόπια, πρωτεύουσα του βιλαετίου του Κοσόβου. Απεβίωσε στις 23 Ιανουαρίου του 1916.
Τι γίνεται με τον αδελφό του Αλβανού πρωθυπουργού, Έντι Ράμα, Όλσι;
Στο μεταξύ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του Βελιγραδίου αναφέρουν ότι εκτός του αδελφού του Έντι Ράμα, Όλσι, ο οποίος συνελήφθη στην εξέδρα των επισήμων, όπου καθόταν η αλβανική αντιπροσωπεία, συνελήφθησαν και άλλα μέλη της αποστολής, τα οποία -όπως και ο αδελφός του Αλβανού πρωθυπουργού- αφέθηκαν ελεύθερα καθώς, εξαιτίας της απεργίας των Σέρβων δικηγόρων, δεν μπορούσε να οριστεί συνήγορος υπεράσπισης γι' αυτούς.
Για «προσχεδιασμένη ενέργεια πολιτικής πρόκλησης» κάνει λόγο η σερβική κυβέρνηση
Το πρωτοφανές περιστατικό πάντως προκάλεσε την έντονη αντίδραση της σερβικής κυβέρνησης. Συγκεκριμένα ο υπουργός Εξωτερικών της Σερβίας Ίβιτσα Ντάτσιτς δήλωσε ότι τα επεισόδια που οδήγησαν στη διακοπή του αγώνα μεταξύ των εθνικών ποδοσφαιρικών ομάδων της Σερβίας και της Αλβανίας για τα προκριματικά του EURO 2016 ήταν «σχεδιασμένη ενέργεια πολιτικής πρόκλησης. Υπογράμμισε, δε, ότι οι σερβικές αρχές δεν είναι υπεύθυνες για το γεγονός ότι διεκόπη ο αγώνας.
«Πρόκειται για ένα άνευ προηγουμένου γεγονός σε ποδοσφαιρικό αγώνα και ήταν σχεδιασμένο. Για εμένα, το βασικό ερώτημα είναι τώρα πώς θα αντιδράσουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η UEFA. Εάν κάποιος από τη Σερβία ανέμιζε μια σημαία με τη μεγάλη Σερβία στα Τίρανα ή στην Πρίστινα, το γεγονός αυτό θα ήταν ήδη στην ατζέντα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών» δήλωσε ο επικεφαλής της σερβικής διπλωματίας στην εφημερίδα Blic του Βελιγραδίου. Και συμπλήρωσε: «Ιδιαίτερα αντιφατικό σχετικά με αυτό το περιστατικό είναι το γεγονός ότι προκλήθηκε από τον αδελφό του Αλβανού πρωθυπουργού, ο οποίος ήταν εδώ ως επισκέπτης. Όλο αυτό προσδίδει στο επεισόδιο μια πολιτική διάσταση και πρόκειται για ενέργεια πολιτικής πρόκλησης».
Ο κ. Ντάτσιτς ανέφερε ακόμη ότι διπλωμάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης άσκησαν πιέσεις στις σερβικές αρχές προκειμένου να επιτραπεί η στους Αλβανούς φιλάθλους που κατέφτασαν αεροπορικώς στο Βελιγράδι να εγκαταλείψουν το αεροδρόμιο της σερβικής πρωτεύουσας και να παρακολουθήσουν το ματς, για το οποίο δεν είχαν καν εισιτήρια.
Τα εδάφη της Ελλάδας και η Τσαμουριά
Τι είναι όμως η Τσαμουριά; Τσαμουριά ονομάζεται η περιοχή εκείνη της Ηπείρου, που εκτείνεται κατά μήκος της ακτής ανάμεσα στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα και μέχρι το Βουθρωτό και ανατολικά μέχρι τους πρόποδες του όρους Ολύτσικας (Τόμαρος). Η περιοχή ταυτίζεται με τη Θεσπρωτία και ένα μικρό της τμήμα ανήκει σήμερα στην Αλβανία με κέντρο την κωμόπολη Κονίσπολη. Για την προέλευση της ονομασίας υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η περισσότερο ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι η εκδοχή που κάνει λόγο για παραφθορά του ονόματος του ποταμού Θύαμις (Καλαμάς), με παραφθορά του με την πάροδο του χρόνου: Θύαμις, Θυάμις, Τσ(ι)άμης, δηλ. ο κάτοικος που βρίσκεται κοντά στον Θύαμη ποταμό, την Θυαμυρία, την Τσ(ι)αμουριά.
Πώς και γιατί την διεκδικούν; Στο ελληνικό τμήμα της Τσαμουριάς ζούσαν το 1923 20.319 μουσουλμάνοι που είχαν την αλβανική ως μητρική γλώσσα. Για την καταγωγή των Τσάμηδων υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Ορισμένοι ερευνητές τους προσμετρούν σε εκείνους, που τον 17ο αιώνα, λόγω της αποτυχίας της επανάστασης του 1611 που προσπάθησε να υποκινήσει ο Μητροπολίτης ∆ιονύσιος ο επονομαζόμενος από τους Οθωμανούς Σκυλόσοφος, ασπάσθηκαν το Ισλάμ. Άλλοι θεωρούν τη γλώσσα ως στοιχείο που συνηγορεί υπέρ της αλβανικής καταγωγής των Τσάμηδων. Μετά την ίδρυση του αλβανικού κράτους το 1913 και κυρίως στη δεκαετία του 1920, οι Τσάμηδες κατέστησαν σημείο αναφοράς για την αλβανική πλευρά, η οποία άρχισε να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να δημιουργήσει ζήτημα.
Στις διατάξεις της συνθήκης της Λωζάννης (24.7.1923) δεν γίνεται λόγος για Έλληνες και Τούρκους, αλλά για Μουσουλμάνους και Χριστιανούς. Οι Τσάμηδες οι οποίοι ήταν περίπου 20.000 εξαιρέθηκαν. Ένα τμήμα περιουσιών των Τσάμηδων κατασχέθηκε με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης και ύστερα από συμφωνία με τους ιδιοκτήτες για να καλυφθούν οι ανάγκες των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν την Ήπειρο, ωστόσο το ζήτημα επανήλθε πολλές φορές στην επικαιρότητα με τις ενέργειες των Αλβανών και τις αντίστοιχες του Βενιζέλου, όπως και πριν από την εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα το 1940. Αυτή η δεύτερη φάση του ζητήματος των Τσάμηδων, που τελείωσε το 1944 αποτελεί ένα περίπλοκο θέμα.
Με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Τσάμηδες κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να συνεργαστούν με τους Ιταλούς. Μετά την παράδοση της Ελλάδας στον Άξονα, τον Ιούλιο του 1942, υπό την καθοδήγηση του J. Dino γαμπρού του Αλβανού Πρωθυπουργού S. Verlatsi, οι Τσάμηδες συγκροτούν την K.S.I.L.I.A. («Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως») με 14 Τάγματα έχοντας ως κύριο στόχο τους την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή της Θεσπρωτίας, Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών το 1943, οι Τσάμηδες πέρασαν στο στρατόπεδο των Γερμανών.
Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, οι Τσάμηδες συναισθανόμενοι τις συνέπειες από την συμπεριφορά τους στη διάρκεια της κατοχής, αναζήτησαν προστασία στην Αλβανία, και 18.000 άτομα, εγκατέλειψαν την Ελλάδα, ενώ με βάση τα στοιχεία της απογραφής της 7/4/1951, είχαν παραμείνει στην Ελλάδα 123 Τσάμηδες. Στη συνέχεια οι Τσάμηδες κατηγορήθηκαν για αξιόποινες πράξεις και για συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις. Το Ειδικό Δικαστήριο Δωσίλογων των Ιωαννίνων, εκδίδει μέχρι το 1948, χίλιες επτακόσιες και πλέον καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος των Τσάμηδων, με ποινή για πολλούς εξ' αυτών το θάνατο.