Να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς! Όποιος έχει ακούσει τα περί αδυναμίας της κυβέρνησης να πληρώσει τους δανειστές ή τα περί «αναγκαστικού εσωτερικού δανεισμού» κι εξακολουθεί να έχει μεγάλα ποσά στην Ελλάδα είναι σίγουρα γενναίος. Εκτός κι αν δεν καταλαβαίνει ή ανήκει σε κάποια φανατική ομάδα στήριξης του Φλαμπουράρη. Οι σχετικές δηλώσεις, πάντως, έχουν γίνει από κυβερνητικούς αξιωματούχους και δεν είναι μέρος ενός σχεδίου ανατροπής της λαοπρόβλητης κυβέρνησής μας. Με ευχές ή απειλές δεν γυρίζουν πίσω τα λεφτά. Χρειάζεται εμπιστοσύνη. Δηλαδή, περισσότερη σοβαρότητα και λιγότερη δημιουργική ασάφεια. Και ίσως χρειάζονται και φρέσκες ιδέες.
Χάλασαν τον κόσμο που η Μιράντα Ξαφά είπε ότι έχει μεταφέρει τα χρήματά της στο εξωτερικό. Λες και η Μιράντα ασκεί κυβερνητικό έργο και επηρεάζει τις εξελίξεις. Περισσότερη υποκρισία δεν θα μπορούσαμε να συναντήσουμε. Αντί να ζητήσουν από τα στελέχη της κυβέρνησης να φέρουν πίσω τα λεφτά τους από το εξωτερικό, κάνουν αντιπερισπασμό με την Μιράντα. Αστεία πράγματα!
Θα ήθελα να δω τους κυρίους και τις κυρίες που ασκούν σήμερα εξουσία να φέρνουν πίσω τα λεφτά τους. Για να νιώθω πιο ήσυχος ότι γνωρίζουν καλά τι κάνουν. Επειδή σε πιθανό ατύχημα θα χαθούν και τα δικά τους λεφτά. Αν ήταν πολίτες και όχι μέλη μιας κυβέρνησης δεν θα απαιτούσα το ίδιο πράγμα. Κάθε άλλο! Είναι εντελώς παράλογο να απαιτείς από έναν άνθρωπο να κρατά τα λεφτά του στην Ελλάδα όταν κάθε μέρα κι ένα κυβερνητικό στέλεχος απειλεί ότι θα ζωθεί με εκρηκτικά και θα κάνει την Ελλάδα Κούγκι!
Αυτή είναι η μία διάσταση του θέματος. Η φυσιολογική καχυποψία απέναντι στους πολιτικούς και στα ολέθρια σχέδια τους για την χώρα. Το να πιστεύουμε ότι είναι φυσιολογικό να διατηρεί κάποιος στην Ελλάδα τους κόπους της ζωής του, είναι σαν να τον καλεί να κλείσει τραπέζι σε ένα εστιατόριο που έχει καταληφθεί από τζιχαντιστές και με το επιχείρημα ότι θα ζήσει τα γεγονότα «από μέσα»!
Όσο η κατάσταση αυτή παραμένει το τραπεζικό σύστημα κινδυνεύει, επειδή ακριβώς φεύγουν οι καταθέσεις. Κι ένα τραπεζικό σύστημα δίχως καταθέσεις είναι σαν ένα μουσείο δίχως εκθέματα. Ένα άδειο κουφάρι που του έχει μείνει μόνο η εξωτερική ταμπέλα. Το τι θα γίνει αν δεν υπάρξει συμφωνία είναι προφανές. Ας μη ξεχνάμε ότι τραπεζικό σύστημα εξακολουθεί και υφίσταται στην Ελλάδα επειδή υπάρχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι μηχανισμοί στήριξης αυτής της… τρισάθλιας Ευρώπης των εκβιαστών…
Από την άλλη πλευρά, η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κτίζεται, που χρειάζεται χρόνο. Ακόμη κι αν υπάρξει μία συμφωνία στις επόμενες ημέρες, δεν είναι βέβαιο ότι αυτό θα οδηγήσει σε επαναπατρισμό των καταθέσεων. Ορισμένοι στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι αν απειλήσουν τους καταθέτες του εξωτερικού (πλέον) με επιπλέον φόρους θα καταφέρουν να τους πείσουν να πληρώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις του επόμενου μηνός και να φέρουν και τα λεφτά στους πίσω στην Ελλάδα. Το μόνο που δεν πρότειναν μέχρι σήμερα είναι να μαστιγώνουμε δημόσια όσους έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό, λες και έχουν κάνει κάποια παρανομία…
Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα εγκαταλείψει την θαλπωρή των Ελβετικών τραπεζών για να τον ρωτά κάθε μέρα το κόκκινο ΣΔΟΕ που τα βρήκε τα λεφτά; Λοιπόν, χρειάζεται μία τελείως διαφορετική προσέγγιση. Με μίσος που τρέφουν, πάντως, για τον ιδιωτικό τομέα και το κέρδος, είναι πολύ δύσκολο να κάνουν μία τέτοιου είδους υπέρβαση…
Εφόσον αποφασίσουν, όμως, να βγάλουν την μάσκα του τιμωρού και επιστρέψουν στον πραγματικό κόσμο, μπορούν να σκεφτούν τρόπους για να πείσουν τους καταθέτες να φέρουν πίσω τα λεφτά τους. Διότι χωρίς αυτά τα λεφτά δεν μπορούν οι τράπεζες να δώσουν περισσότερα δάνεια, δεν μπορεί να συνεχίσει να κινείται η οικονομία δίχως ρευστότητα. Είναι σαν να απαιτεί κανείς από ένα νηστικό γαϊδούρι να συνεχίσει να εργάζεται σκληρά και δίχως να βάλει μία μπουκιά στο στόμα του. Δεν θα αντέξει, θα κλατάρει!
Τι είδους τρόπους; Τόσους οικονομολόγους έχουν στην διάθεσή τους, ας τους βάλουν να σκεφτούν! Ας ερευνήσουν, ας πούμε, ομόλογα με ρήτρα ακινήτων του δημοσίου. Μία ιδέα είναι. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες. Αυτό που δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει είναι αυτό που γίνεται σήμερα!