Στεκόταν στο εργαστήριο του πανεπιστημίου του, σφίγγοντας μια βίδα σε ένα γερανό από πλαστικά μέρη, όταν ένας συμφοιτητής του έδειξε την οθόνη του κινητού του. «Ρίξε μια ματιά».
Έκτακτη είδηση: «Έκρηξη στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών». Ήταν πρωί, 22 Μαρτίου. Οι ουρανός ήταν γκρίζος. Στην πρωτεύουσα του Βελγίου η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 7 βαθμούς Κελσίου.
Το αεροδρόμιο απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Οτ Εκόλ, κολέγιο για τις Επιχειρήσεις και την Τεχνολογία, όπου σπουδάζει ο Μουράντ Λααχραουί.
Ο Μουράντ ήλπιζε πως θα μπορούσε αργότερα, την ίδια ημέρα, να κάνει πρακτική, όμως η νέα έκτακτη είδηση τον συντάραξε. Ένας από τους τέσσερις βομβιστές είχε εντοπιστεί. Ο άνδρας ήταν 24 ετών. Στη συνέχεια ο Μουράντ διάβασε το όνομα του: Ναζίμ Λααχραουί.
Εκείνη την στιγμή σημειώθηκε μία ακόμη έκρηξη. Αυτή τη φορά στο κεφάλι του Μουράντ.
Στην αρχή δεν είπε τίποτα στους συμφοιτητές του, αλλά αυτοί είχαν ήδη διαβάσει τα νέα. Ένας μάλιστα στο εργαστήριο φώναξε αστειευόμενος: «Έχει το όνομά σου. Είναι ξάδελφος σου;»
Δύο μήνες μετά την τρομοκρατική επίθεση που είχε ως συνέπεια να χάσουν την ζωή του 35 άνθρωποι και να τραυματιστούν περισσότεροι από 300, ο Μουράντ Λααχραούι, μέλος της εθνικής ομάδας Τάε Κβο Ντο του Βελγίου ακόμη προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ.
«Περάσαμε δύσκολα τις τελευταίες εβδομάδες, οι γονείς μου, τα δύο μικρά αδέρφια μου και εγώ.
Στο παρελθόν, όταν κάτι κακό συνέβαινε στη ζωή μου, ήμουν πάντα σε θέση να το ξεπεράσω γρήγορα και να το ξεχάσω.
Τούτο όμως είναι αδιανόητο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως ο αδερφός μου θα έκανε αυτό το πράγμα. Μας συμβούλευσαν να αλλάξουμε το επώνυμο μας. Αυτό όμως δεν είναι λύση. Είναι το όνομά μου, το όνομα του πατέρα μου».
Ο 42χρονος Λεονάρντο Γκαμπλούς είναι προπονητής του Μουράντ από τον περασμένο Μάρτιο. Είναι ο προστάτης του, ο ψυχολόγος του, ο εκπρόσωπος του. Δύο ήταν οι συμβουλές που έδωσε ο Αργεντινός προπονητής στον Βέλγο αθλητή.
«Κανείς δεν μπορεί να επιλέξει τον αδελφό του» και «θα πρέπει να επιστρέψεις στις προπονήσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται».
Ο Μουράντ και ο Ναζίμ Λααχραουί μεγάλωσαν στο ίδιο σπίτι στη γειτονιά Σκαρμπεκ των Βρυξελλών. Πρόκειται για περιοχή με μεγάλο αριθμό μεταναστών. Ο πατέρας τους, ο οποίος κατάγεται από το Μαρόκο, λατρεύει τις ταινίες του Μπρους Λι και του Τζάκι Τσαν. Ήταν εκείνος που έστειλε και τους δύο γιους του στο Ταε Κβο Ντο.
«Ο αθλητισμός ήταν η ανατροφή μου», λέει ο Μουράντ. «Πάντα έπρεπε να είσαι στην ώρα σου και να τηρείς τους κανόνες. Έγινε μέρος της ζωής μου».
Ο Μουράντ άρχισε να ανταγωνίζεται σε ηλικία 14 ετών. Ο Ναζίμ, ο οποίος ήταν 18, είχε ήδη εγκαταλείψει το άθλημα.
Καλλιεργούσε μακριά γενιάδα και απέφευγε να ανταλλάσσει χειραψία με γυναίκες. Συχνά επισκεπτόταν τζαμί στη βόρεια πλευρά των Βρυξελλών όπου ριζοσπαστικοποιήθηκε, όπως αναφέρεται στα δικαστικά έγγραφα σε μια υπόθεση στην οποία, ο Ναζίμ δικάστηκε ερήμην για εμπλοκή του με άλλους 30 τζιχαντιστές.
«Διάβαζε βιβλία για τη σύγχρονη πολιτική», λέει ο Μουράντ, «αλλά και τα βιβλία του Βίκτορ Ουγκό. Δεν βλεπόμασταν τόσο συχνά πια, επειδή ήμουν στην προπόνηση. Όταν όμως συναντιόμασταν στο σπίτι υπήρχε πάντα κάτι για να γελάσουμε. Δεν ήταν απογοητευμένος, έζησε καλά και δεν είχε κανένα πρόβλημα».
Ο Ναζίμ επέλεξε να ακολουθήσει σπουδές στην Ηλεκτρομηχανική το 2011. Επίσης εργαζόταν ως καθαριστής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στη συνέχεια έπιασε δουλειά στην πίστα του αεροδρομίου όπου έμελλε να πυροδοτήσει μια βόμβα λίγα χρόνια αργότερα.
Είχε επαφές με μια Μαροκινή που προσηλύτιζε μαχητές στο πλευρό των τζιχαντιστών στο Μόλενμπεκ. Στις 17 Φεβρουαρίου 2013, ο Ναζίμ επιβιβάσθηκε σε πτήση από τις Βρυξέλλες για την Αττάλεια της Τουρκίας.
Μια μέρα αργότερα, ο ίδιος κάλεσε τους γονείς του από συριακό αριθμό. Μετά από δύο εβδομάδες, ο πατέρας του πήγε στην αστυνομία να αναφέρει ότι ο γιος του ταξίδεψε στη Συρία.
Εκεί, ο Ναζίμ εντάχθηκε σε μια ισλαμική οργάνωση και ζούσε βόρεια του Χαλεπίου πολεμώντας για τον ΙSIS. Αργότερα προήχθη στην επίβλεψη ομήρων, αλλά και στη φύλαξη δημοσιογράφων που είχαν συλληφθεί από τους τρομοκράτες. Μερικοί πρώην όμηροι αργότερα θα αναφέρουν ότι ο Ναζίμ ήταν λιγότερο βίαιος από ό,τι άλλοι, αλλά και ότι «δεν θα καθυστερούσε ούτε δευτερόλεπτο, εάν κάποιος του έδινε διαταγή να προχωρήσει σε εκτελέσεις».
«Φοβόμασταν για αυτόν», λέει ο Μουράντ. Προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον αδελφό του, αλλά ο ίδιος δεν ήταν πλέον σε θέση να τον βρει στο Facebook. Ο Ναζίμ ερχόταν σε τηλεφωνική επαφή με τον πατέρα του, αλλά πάντα από διαφορετικό νούμερο.
Το 2015, ο Ναζίμ επέστρεψε στο Βέλγιο αναλαμβάνοντας την αποστολή να σκοτώσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους στο όνομα του ISIS. Νοίκιασε σπίτι στη μικρή πόλη του Οβελέ, η οποία έγινε βάση μιας νέας τρομοκρατικής ομάδας που επρόκειτο να αιματοκυλήσει την Ευρώπη.
Ουσιαστικά, ήταν μέλος της ομάδας που διέπραξε τις επιθέσεις στο Παρίσι το περασμένο φθινόπωρο. Ο Ναζίμ εκπαιδεύτηκε ως ειδικός στα εκρηκτικά επί συριακού εδάφους. Οι αρχές ανακάλυψαν το DNA του αναφορικά με τις βόμβες που εξερράγησαν στις 13 Νοεμβρίου στο Παρίσι. Η μία μπροστά από το γήπεδο ποδοσφαίρου στο προάστιο Σεν Ντενί και η άλλη στο Μπατακλάν.
Επίσης, έζησε ξανά στις Βρυξέλλες και προετοίμασε τις βόμβες για την επίθεση που έλαβε χώρα σε ένα κτήριο στο Σέρμπεκ στις 22 Μαρτίου. Το διαμέρισμα απείχε μόλις 400 μέτρα από το κολέγιο που φοιτά ο Μουράντ. Ο αθλητής του Τάε Κβο Ντο συνάντησε τον Ναζίμ για τελευταία φορά το 2013, αγνοώντας πως είχε επιστρέψει στις Βρυξέλλες!
Όσο ο αδερφός του προετοίμαζε τρομοκρατικές επιθέσεις εκείνος ταξίδευε σε όλο τον κόσμο από τουρνουά σε τουρνουά. Αγωνίστηκε σε Ρωσία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Νότια Κορέα. Στο Ρίνο κατέκτησε το US Open.
Ο ISIS στελεχώνει αδέλφια για τις τρομοκρατικές επιθέσεις του. Ήταν κάτι που παρατηρήθηκε στους δίδυμους πύργους το 2001 με τους Αλ-Σεχρί, στον Μαραθώνιο της Βοστώνης με τους Τσαρνάεφ, αλλά και με τα αδέρφια Κουασί στο περιοδικό Charlie Hebdo τον Ιανουάριο του 2015.
Ο Μουράντ εδώ και τέσσερις μήνες προσπαθεί να αποδείξει πως δεν είναι επικίνδυνος για την κοινωνία. Δεν είναι τέρας.
Στις εβδομάδες που ακολούθησαν μετά την επίθεση, μερικοί φοιτητές από το πανεπιστήμιο τον απέφευγαν. Κανείς δεν του επιτέθηκε λεκτικά, αλλά αισθανόταν πάνω του, τα βλέμματα και τους ψιθύρους.
Ο προπονητής του επιχειρούσε να του ανυψώσει το ηθικό: «Τίποτα από αυτά δεν ήταν δικό σου λάθος. Δεν είσαι με την βόμβα. Είσαι το αντίθετο. Είσαι ένας από τους καλύτερους αθλητές σε αυτή τη χώρα και αποτελείς πρότυπο για την κοινωνία».
Ο Γκαμπλούς είναι ένας προπονητής που νοιάζεται για κάτι περισσότερο από μία νίκη. Όποτε ταξιδεύει με τους αθλητές του, φροντίζει να επισκέπτονται ιστορικά μνημεία. Στην Αλεξάνδρεια έκαναν στάση στην περίφημη βιβλιοθήκη. Περιηγήθηκαν στο ναό του Λούξορ, αλλά και σε πυραμίδες στο Μεξικό.
Για να προφυλάξει τον αθλητή του μετά την τρομοκρατική επίθεση των Βρυξελλών απαγόρευσε από τον Μουράντ να επιβιβάζεται σε τραμ, ενώ του ζήτησε να μην προπονείται. Ήθελε να τον προστατεύσει από την μήνη συγγενών που έχασαν τους ανθρώπους τους εξαιτίας του αδερφού του.
Ήταν δύσκολο για τον Μουράντ να περπατήσει στους δρόμους των Βρυξελλών. Στρατιώτες με πολυβόλα έκαναν περιπολίες στους δρόμους της πόλης.
Βρίσκονταν παντού. Σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και εμπορικά κέντρα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως επρόκειτο για τον αδερφό του εγκεφάλου της πολύνεκρης τρομοκρατικής επίθεσης.
Στα μέσα Μαΐου ταξίδεψε στο Μοντρό της Ελβετίας, για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Περίπου 400 αθλητές από 47 χώρες έλαβαν μέρος.
Είναι η πρώτη συμμετοχή του Μουράντ μετά το τραγικό συμβάν. Αν και αδύναμος καταφέρνει να αποκλείσει τον Μολδαβό αντίπαλο το φτάνοντας οχτώ εβδομάδες μετά την βομβιστική επίθεση μέχρι τον τελικό!
Εκεί αντιμετωπίζει έναν αθλητή από την Ισπανία του οποίου επικρατεί με 6-3! Είναι πρωταθλητής Ευρώπης! Ο κόσμος των αποθεώνει από τις κερκίδες. Η συγκίνηση είναι έκδηλη και κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου κλείνει τα μάτια του. Επιδεικνύει το χρυσό μετάλλιο στις κάμερες, υπογράφει αυτόγραφα και παραχωρεί συνεντεύξεις. Αφιερώνει την επιτυχία στην οικογένεια του.
Σε λίγες μέρες ο Μουράντ ταξιδεύει στο Ρίο ντε Ζανέιρο προκειμένου να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο ίδιος παραδέχεται πως έχει κλάψει για τον αδερφό του παρότι με την πράξη του αφαίρεσε 35 ζωές αθώων ανθρώπων.
«Ναι, έχω πενθήσει για αυτόν και ακόμη δεν έχω ξεπεράσει την θλίψη που προκάλεσε. Δεν είμαι θυμωμένος μαζί του. Είναι τραγικό αυτό που έκανε, αλλά είμαι θυμωμένος κυρίως με τους ανθρώπους που τον οδήγησαν σε αυτή την πράξη.
Μου λείπει σαν αδερφός. Δεν μου λείπει όμως για όσα διέπραξε».
