Είναι ένα επικίνδυνο τρικ να προσπαθήσεις να γράψεις ένα έργο από το μηδέν, από τη στιγμή που αναπόφευκτα θα συγκριθείς με τους πολλούς μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς. Αν τα κατάφερε ο Γιάννης Οικονομίδης; Όχι. Αν τα κατάφερε να το σκηνοθετήσει η Μαρία Καραχάλιου; Όχι. Αν πέρασε κάποια μηνύματα; Ναι. Κανένα που θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους; Όχι. Αν κάποιος - που δεν είχε γνωστούς που συμμετείχαν - βγήκε με ένα αίσθημα ικανοποίησης από την αίθουσα; Πολύ αμφιβάλλουμε και θα μας ενδιέφερε να ακούσουμε την άποψή τους.
Ο σχολιασμός των θεατών στο τέλος κάθε παράστασης κυμαίνονταν ανάμεσα στο "μία βαρετή σπονδυλωτή ιστορία χωρίς καμία σύνδεση, ενδιαφέρον και νόημα" και στο "μία απροκάλυπτη αριστερή προπαγάνδα".
Οι ηθοποιίες κινήθηκαν κάτω του μετρίου, ακόμη και για ηθοποιούς που στο παρελθόν είχαν δείξει ικανότητες. Θα ξεχωρίσουμε αυτές της συγκλονιστικής Άννας-Μαρίας Λυμπεροπούλου, καθώς και του κουαρτέτου Βλαχογιάννη-Λουκάκη-Χούλη-Σίμου που κατάφεραν και έφεραν ειλικρινή δάκρυα στα μάτια μας. Οι Οικονομίδης-Παναγιωταράκης ήταν επίσης αρκετά καλοί, αν και το κείμενό τους παρέπεμπε σε "ψευτοκουλτούρα" όπως ακούστηκε στην αίθουσα. Η Μαρία Νεραντζάκη ήταν μία ευχάριστη αποκάλυψη σε εντελώς διαφορετικούς ρόλους, που όμως τους έφερε εις πέρας.
Η Μαρίνα Κώττη θα έχει πολλά να μάθει πάνω στην αφήγηση από την Άννα-Μαρία Λυμπεροπούλου. Οι υστερικές αντιδράσεις της δε μας άφησαν να παρακολουθήσουμε την ιστορία της. Οι Κοντέας-Παναγιωτακόπουλος ήταν τόσο θλιβερά ομοιόμορφοι σε κάθε σκετς στο οποίο συμμετείχαν. Ο Μαγκλής χρίζει μαθημάτων ορθοφωνίας και υποκριτικής γενικότερα. Οι υπόλοιποι κινήθηκαν στη μετριότητα ή και χαμηλότερα.
Για την ιστορία, πραγματικά δεν ξέρουμε από που να ξεκινήσουμε. Ήταν ένα έντονα αντιπολιτευτικό μανιφέστο απέναντι στην κεντροδεξιά κυβέρνηση της χώρας που διοικούσε όταν γράφτηκε το έργο. Η "κακή αριστερά" απέναντι από την "καλή δεξιά" που σκύβει το κεφάλι στον εργολάβο/τοκογλύφο, ο βίαιος φασισμός που νικάει απέναντι στην ενάρετη αριστερή επανάσταση και θα μας καταστήσει όλους ρομποτάκια, η απολυμένη καθηγήτρια - αν έχετε ακούσει καθηγητή δημοσίου να απολύεται - γιατί θα ήταν ανάρμοστο να αναφερθούμε στις απολύσεις ιδιωτικών υπαλλήλων, η αυτοκτονία του πατέρα της οικογένειας λόγω χρεών: Αναγνωρίσαμε άρθρα από την "Αυγή" σε τόσες ιστορίες της παράστασης!
Η μόνη όαση απέναντι στη συνεχή "μίρλα" ήταν η απαρτία στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους, με τη γλαφυρή περιγραφή των σχέσεων ανάμεσα σε ζευγάρια σε διάφορες ηλικίες/φάσεις της ζωής τους. Και πάλι όμως εκεί οι παλαιότεροι και εμπειρότεροι κατάφεραν να προκαλέσουν το γέλιο.
Το συμπέρασμα; Μία μακροσκελής παράσταση χωρίς νόημα πέραν της πολιτικής τοποθέτησης, με σκηνοθεσία που δεν κατάφερε να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του κάθε ηθοποιού, εκτός των πραγματικών ταλέντων που διασώθηκαν μόνοι τους και με βαρετά απαράλλακτα σκηνικά που δεν προσέφεραν τίποτα.
Μπράβο στους μακιγιέρ.
Αυτά.