Επαναφορά στην Ελλάδα μέσω κόμματος εξετάζει ο πρώην βασιλιάς Κωνσταντίνος, σύμφωνα με δημοσίευμα του Έθνους που υποστηρίζει ότι καιρό τώρα μέλη της οικογένειας έχουν ανοίξει κύκλο επαφών επί ελληνικού εδάφους - κυρίως με απόστρατους και πλούσιους Έλληνες που έχουν εκφραστεί θετικά για την οικογένεια Γλύξμπουργκ.
Το ρεπορτάζ αναφέρει πως μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί η πρόσφατη μόνιμη μετεγκατάσταση του Νικόλαου και της συζύγου του Τατιάνας Μπλάτνικ στο Καστρί, σε μεζονέτα που νοίκιασαν από την οικογένεια Παπανδρέου.
Την περασμένη Πέμπτη η πρώην βασιλική οικογένεια τίμησε την μνήμη του βασιλιά Παύλου στο Τατόι, ενώ έγινε προβολή ενός ντοκιμαντέρ του κινηματογραφιστή Νίκου Πολίτη για τον Παύλο στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.
Μεταξύ των παρευρισκιμένων ήταν - σύμφωνα με την εφημερίδα Πρώτο Θέμα - η εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ και βαφτισιμιά του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με την κόρη του Αλεξάνδρα, ο Στέφανος Μάνος, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, η κόρη του Ευάγγελου Αβέρωφ Ναταλία, μέλη της οικογένειας Δοξιάδη αλλά και παράγοντες της επιχειρηματικής ζωής του τόπου.
Λίγο πριν από την προβολή του ντοκιμαντέρ με αφηγητή τον ηθοποιό Ακύλλα Καραζήση, ο Κωνσταντίνος ανέβηκε στο βήμα και εμφανώς συγκινημένος αναφέρθηκε στον δημιουργό του Νίκο Πολίτη, λέγοντας πως «πραγματοποίησε ένα μεγάλο και πολύ καλό έργο».
Όπως αναφέρει το Έθνος, ο «ασυνήθιστος βασιλιάς» Παύλος (1947-1964) κατά το ντοκιμαντέρ κάθε άλλο παρά ασυνήθιστος υπήρξε. Ήταν ένας πολύ συνηθισμένος βασιλιάς για τη μοναρχική Ελλάδα. Κατ' εικόνα και ομοίωση όλης της δυναστείας των Γλίξμπουργκ.
Όπως ο παππούς του Γεώργιος Α', ο πατέρας του Κωνσταντίνος και ο αδελφός του Γεώργιος Β' βασίλευσαν μακριά από τους πόθους, σε ριζική διάσταση με τη θέληση, τις ανάγκες και τα συμφέροντα του λαού. Μια παράδοση που αρχίζει με τον Οθωνα το 1833 και τελειώνει με τον γιο του Κωνσταντίνο το 1974.
Ασυνήθιστος υπήρξε με εντελώς διαφορετική σημασία από αυτή η οποία προσδίδεται στην κινηματογραφική αγιογραφία του. Καθοριστικό παράγοντα σε αυτή τη διάσταση αποτέλεσε ο γάμος του με την πριγκίπισσα Φρειδερίκη του Ανόβερου, εγγονή του αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β' και μέλος της χιτλερικής νεολαίας.
Αυτό σημάδεψε την πορεία του. Πριν και πάνω απ' όλα ο Παύλος ήταν «ο βασιλιάς της Φρειδερίκης». Με τη σύζευξη αυτή έγινε δυνατή η μεταφορά καϊζερικών απολυταρχικών μεθόδων στη χώρα μας, με φορέα τη Φρειδερίκη, που αναδείχτηκε στο πραγματικό «αφεντικό».
Με την άνοδό τους στον θρόνο εγκαινιάζεται μια εποχή απροκάλυπτων επεμβάσεων της δυναστείας στις δημόσιες υποθέσεις. Νόμος αναγορεύονται οι βασιλικές επιδιώξεις, τα πολιτικά και στενά οικονομικά συμφέροντα των Γλίξμπουργκ, των δυνάμεων στις οποίες στηρίζονται και στηρίζουν.
Βαθμιαία όλα γίνονται βασιλικά. Από τον στρατό ως τα δημόσια ιδρύματα. Ο Παύλος είτε ως διάδοχος είτε ως βασιλιάς κατέκτησε επάξια τον τίτλο του άβουλου. Ο χαρακτηρισμός επιχειρήθηκε να διασκεδαστεί τις μέρες του, αλλά κι αργότερα με το επίθετο ήπιος. Ετσι, συχνά στις βιογραφίες του ονομάζεται ήπιος ή άβουλος.
Αν και το δεύτερο τεκμηριώνεται με πλήθος περιστατικών, το πρώτο είναι παντελώς αστήρικτη βασιλική προπαγάνδα:
1. Πριν απ' όλα επειδή υπήρξε ο βασιλιάς του εμφυλίου πολέμου. Ουδεμία πρωτοβουλία του σημειώνεται εκείνα τα χρόνια για να σταματήσει ο σπαραγμός. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει, με την αυλή να στοιχίζεται απολύτως με τους επικυρίαρχους Αμερικανούς. Σε μερικές περιπτώσεις να πλειοδοτεί για τον αφανισμό «του εσωτερικού εχθρού».
2. Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου διατήρησε το εμφυλιοπολεμικό κλίμα με τις απηνείς διώξεις κάθε μη «εθνικόφρονα».
3. Αν εξαιρέσουμε τη γερμανική κατοχή στα χρόνια της βασιλείας του αναλογούν οι μαζικότερες θανατικές εκτελέσεις και δολοφονίες για πολιτικούς λόγους. Περισσότερες από κάθε άλλη περίοδο στη Νεοελληνική Ιστορία. Όλες διαπράχτηκαν στ' όνομά του.
Ο κατάλογος που συντρίβει τον μύθο του «ήπιου» είναι πολύ μακρύς. Όπως το ίδιο εκτενής είναι και ο αντίστοιχος της αβουλίας του, τόσο απέναντι στη Φρειδερίκη, όσο και τους ξένους προστάτες.
Από την ανάδειξη του Πλαστήρα και του Παπάγου στην πρωθυπουργία, ως την τοποθέτηση του Κ. Καραμανλή στην αρχηγία της Δεξιάς και την ανώμαλη περίοδο ως τον θάνατό του.